Często mówi się, że ktoś ma żyzne gleby, więc może osiągnąć spore plony. Czym ona jest? Czy rolnik ma na nią wpływ?
Według klasycznej definicji, żyzność gleby to nic innego jak zdolność gleby do zaspokajania potrzeb roślin takich jak: składniki pokarmowe, powietrze glebowe, odpowiednia temperatura czy w wodę.
Na żyzność składa się kilka zespół cech takich jak: fizyczne (np. struktura czy uziarnienie), morfologicznych (np. miąższość), fizykochemiczne (np. odczyn czy skład kompleksy sorpcyjnego), chemiczne, biochemiczne, biologiczne (np. zawartość materii organicznej). Można też powiedzieć, że jest to zwyczajnie wypadkowa zasobności i właściwości gleby (mylnie zasobność utożsamiana jest z żyznością).
Czy można określić jak żyzną ma się glebę?
Żyzność niestety nie jest pojęciem, które można zamknąć w przedziale liczbowym, ale jedynie można ją określić na podstawie liczby gatunków uprawianych na danym polu, uwzględniając wytworzoną biomasę oraz wielkość plonu.
Określenie żyzności gleby może nastąpić na podstawie porównań, dane pole jest żyźniejsze od innego, ponieważ przy tej samej zasobności i zastosowanej agrotechnice, osiągnięty został wyższy plon.
Żyzność można podzielić na 3 rodzaje:
Naturalna – jest to wynik właściwości skały macierzystej, procesów glebowych czy zawartości koloidów glebowych, drobnoustrojów a także próchnicy. Naturalna żyzność występuje na obszarach, na których nie interweniował człowiek.
Agrotechniczna -zwana jest także sztuczną. Jest ona wynikiem działalności człowieka i zabiegów agrotechnicznych. Żyzność tę można zwiększyć poprzez nawożenie, wapnowanie, płodozmian, meliorację. Niestety też, poprzez takie czynności jak przesuszanie, wylesianie czy zły płodozmian.
Nabyta – to żyzność nadana przez człowieka, w miejscach, które praktycznie jej nie miały. Przykładem są rekultywowane hałdy czy wyrobiska pogórnicze.
(0)
Comments are closed here.